Worldlog Hafta 09 – 2009

Bu hafta size partimizin kuruluÅŸunu anlatacağım. Parlementoya girmemizden itibaren”kediler ve köpekler” de aramızda oturacak diye komik bir ÅŸekilde eleÅŸtirildik. Bizim ‘ahlaki üstünlük’ açısından yanlış yaptığımızı düÅŸünen politikacı arkadaÅŸlarımız, ‘uzlaÅŸma saÄŸlayamayan politika yapamaz’ fikrine olanak vermiyorlar.

Tarihçi Maartje Janse bununla ilgili Hollanda’nın en büyük gazetelerinden olan (De Volkskrant) 6 ocak 2007 tarihinde ‘hayvan partisi politika için sorun’ adında bir makale yayımlamıştır. Hayvanlar için Partinin uyguladığı politika (bilinen anlamlı stil) 19.yuzyılda bilimsel arastirmacilar tarafindan ‘yesilayci’ olarak adlandirilan kuruluslara cok benzedigini yazmistir. Bu kuruluÅŸlar, hayvanlar üzerinde deney yapan yesilaycılarla, kölelikle, alkol kullanımı ile ilgileniyorlar ya da kadın haklarına yönelik bir politika izliyorlar, diÄŸer hayırsever kuruluÅŸlardan farklı olarak. Halkı ikna etmenin 3 önemli yolu, bilimsel yaklaşım, ahlaki ve vicdani itiraz, korku hikayelerinden kaynaklanan kızgınlık ve acıma duygularını uyandırmak.
Sürekli olarak başından sonuna kadar gösterilen ilginin baÅŸka türlü olmasi gerektiÄŸini vurguluyor.
‘Hayvanlar için Partinin anlamlı poltika stili olabilir, büyük destekle organize olabilir, tarih bize bunu öÄŸretiyor’ diyor Maartje Janse. Bazı insanlar, Hayvanlar için Partinin üstün ahlaklı olduÄŸu düÅŸünülen, politika kulvarından kendini diskalifiye edeceÄŸini düÅŸünebilirler. Bu ayrımcı dünya görüÅŸünün haklı olduÄŸunu gösteren- iyiye karşı kötü- politikanin basit sunumu. (Iyi) politikanin sunumu bu eleÅŸtirmenlerin örtülü dokunmaları, sosyolog Frank Parkin’in ‘enstrumantal politika’ diye adlandırdığı kavram ile sınırlıyor: pazarlık oyunuyla yeni uzlaÅŸma saÄŸlanması ve mevzuat hazırlanması.

‘Anlamli politika’ reddediliyor: kötüye kullanma karşı kiÅŸisel kızgınlığın ifade edilmesi. Ama günümüz politikasında bir ÅŸey varsa, Pim Fortuyn isyanından sonra oluÅŸsaydi, liberal ve sosyal demokratların vurguladıkları enstrumantal politika, vatandaÅŸ politikaya yabancılaşıyor. Politikada vatandaÅŸların duygu ve düÅŸüncelerini ifade edebileceÄŸi ortamlar olmalı.
Åžöyle devam ediyor: Marianne Thieme’nin ifade ettiÄŸi gibi, partisinin köleliÄŸe karşı ve kadın haklarını savunuyor olması politik bir açıklama olup, gelecekteki baÅŸarisini öngörüyor. Benim son zamanlarda yaptığım araÅŸtırmalara göre Hollanda’da köleliÄŸi ve alkol kullanımını kaldırmaya yönelik hareketler, gösteriyor ki gerçekten Hayvanlar icin kurulan partinin hikayesine paralellik göstermektedir.
1840’tan itibaren duyarlı vatandaÅŸlar çeÅŸitli tek-sorun kuruluÅŸları organize ettiler ki, köleliÄŸin ve sarhoÅŸların çocuklarının acılarına bir son verilmesi gerektiÄŸini düÅŸündüler. Bunları ‘kaldırmak’ isteyenlerle başından beri hep dalga geçtiler. Toplumsal bir problem olarak gördüÄŸü alkol kullanımına karşı olduÄŸunu göstermek isteyen kiÅŸi, prensip olarak içki içmemesi ile alay edildi ve sosyal saygınlığını riske atmış farzedildi.

Haftaya Maartje Janse’nin analizlerinin ikinci bölümünü yazacaÄŸim. GörüÅŸmek üzere!

This week I’d like to continue my story of how we set up the Party for the Animals. On taking up our first seats in the Dutch parliament, numerous commentators made jokes about “dogs and cats” in the Lower House. They accused us of “moral superiority” and politicians from other parties never missed an opportunity to lecture us that “there can be no politics without compromise”.

Historian Maartje Janse wrote about this development in one of the Netherlands’ leading newspapers, De Volkskrant, on 6 January 2007 in an article entitled “Animal party challenges the political establishment”. She drew a strong comparison between the politics of the Party for the Animals (the so-called “expressive style” of politics) and the 19th-century “abolitionist” organisations she has described in her research. Unlike philanthropic institutions, these organisations, working for the abolition of vivisection, slavery or alcohol abuse or fighting for the rights of women, became active on the political stage. Convincing the public to take a stand against a wrong then required three main things: an approach grounded in science, an appeal to people’s conscience and sense of morality and an ability to arouse feelings of compassion and outrage in the face of atrocity. Time and again, they argued that the greater good had to transcend all other differences.

“History teaches us that there is certainly a place in the political landscape for the expressive style of the Party for the Animals and that it appeals to many,” according to Maartje Janse. There are people who believe that the Party for the Animals disqualifies itself as a serious contender in the political arena by its self-declared moral superiority, which betrays a over-simplified, black-and-white view of the world – good against evil – and a simplistic conception of politics. “This conception of (good) politics that these critics implicitly refer to is limited to what sociologist Frank Parkin calls “instrumental politics”: engaging in the game of negotiation to reach compromises and enact new legislation. This rejects “expressive politics”: the expression of personal outrage at injustices. But if there is one thing that today’s politicians have come to understand post-Pim Fortuyn, it is that the instrumental politics characteristic of liberal and social-democratic governments actually alienates people from politics. There needs to be room for citizens to voice their opinions and feelings.
She continues: “The claim by Marianne Thieme that her party is following in the footsteps of the anti-slavery movement and the movement for women’s rights is a political statement that suggests the future success and moral infallibility of the Party for the Animals. Yet, my recent research into the Dutch movements for the abolition of, among other things, slavery and alcohol abuse show historical parallels with the rise of the Party for the Animals. From 1840, concerned citizens organised themselves into various single-issue groups to press home their demands for an end to the suffering of slaves, the children of drunkards and the Javanese. From the outset, these “abolitionists” were ridiculed. Anyone who abstained from hard liquor as a way of taking a stance against the social problem of alcohol abuse was derided and ran the risk of losing their social status.”

Next week I’ll continue with part 2 of Maartje Janse’s analysis. Till then!